امروز حدود 50 روزه که به بروکسل
اومدم... تلاش می کنم چیزی بنویسم از تجربه ی این روزها، این زندگی متفاوت و جدید
که فکر می کنم زود بهش خو کردم. برخلاف تجربه ی قبلی ام (الجزایر) که حتی بعد از
شیش ماه و کلی رفت و آمد و روابط و غیره هیچ وقت بهش عادت نکردم و حالا فکر می کنم
که گاهی حتی دوستش هم نداشتم و اذیت شدم (منهای اون تجربه های تلخ)، اینجا همه چیز
فرق می کنه. برای من که همیشه با مفهوم شهر، زندگی شهری و از این جور چیزها درگیرم،
وقتی جای جدیدی می رم، اولین کاری که می کنم اینه که اون شهر رو کشف کنم و یاد
بگیرم، خیابونها، کوچه پس کوچه ها، مغازه ها، آدمها، شیوه ی زندگی مردم، مترو،
اتوبوس، (اینجا ترموا هم هست البته) و تا تصویری از شهر در ذهنم شکل نگیره آروم
نمی شم، باید بدونم این شهر کجاست، کدوم ور شماله، کدوم ور جنوبه و چطور می شه توی
این شهر گم نشد، اینجوریه که من با یک شهر آشنا می شم و خو می گیرم. و وقتی آدمی
مثل من توی یه باتلاق به سر و تهی مثل تهران بزرگ شده باشه و زندگی کرده باشه، اون
وقت هرجای دیگه بره به نظرش کوچیکه، بروکسل و حتی پاریس!!!! به دختر ژان لوک گفتم
بروکسل برای من مثل یک روستا می مونه!!!! کلی خندید و تعجب کرد. اغراق کردم ولی
دروغ نگفتم.
هفته های اول کارم این بود که یه نقشه
بگیرم و پیاده راه بیفتم توی شهر، هر خیابون یا کوچه پس کوچه ای که به نظرم خوب
بود می رفتم توش...هنوز هم این کار رو می کنم...مثلا دیشب وقتی برگشتم خونه به
ساعت نگاه کردم و دیدم 5 ساعت پیاده روی کردم!!!! تو سر سگ می زدی تو سرمای دیشب
بیرون نمی رفت...روز تعطیل بود و وقتی ساعت 7 رفتم بیرون تقریبا همه جا بسته بود و
دیوونه هایی مثل من زیاد نبودن که یه دفعه هوس پیاده روی کنن، تصورش سخته که عصر
یه روز تعطیل در بروکسل پایتخت بلژیک و پایتخت اروپا از خونه بیرون بری و همه جا
تعطیل باشه و تعداد ماشینهای توی خیابون رو بشه به راحتی شمرد، البته بروکسل حتی
وقتی تعطیله شهر مرده ای نیست، هر گوشه و کناری، یه چراغی روشنه و یه عده ای توی
یه رستوران، یه بار با کافه نشستن و وراجی می کنن و آبجو می خورن...( یعنی اینجا
از نظر بلژیکی ها هر کی آبجو نخوره داخل آدم حسابش نمی کنن اصلاً!!! به همین دلیل
من هنوز داخل آدم نیستم و نتونستم کارت اقامت بگیرم!!!) و گاهی هم صدای موسیقی از
یه جایی میاد، موسیقی برزیلی، کوبایی، اسپانیایی و ... و یه عده ای تو یه بار
برزیلی، کوبایی یا اسپانیایی می رقصن (درست همین لحظه های طلاییه که من یاد خیابون
ولی عصر می افتم که پر از بار و دیسکو و مکانهایی برای تفریحات سالمه!!).
بروکسل شهر مسطحی نیست، پر از پستی و
بلندی، منطقه ی مرکزی شهر با اون تصویری که من از یه شهر اروپایی قرون وسطایی دارم
کاملا می خونه: کوچه پس کوچه های تو در تو با سنگفرش های قدیمی (بلژیکی ها هم مثل
ما عادت دارن اختراع و کشف همه چیز رو به خیک خودشون ببندن: سنگفرش برای اولین بار
توسط بلژیکی ها استفاده شد یا سیب زمینی سرخ کرده توسط بلژیکی ها اختراع، اکتشاف
یا نمی دونم چی شد!!!) که هر گوشه اش چراغی روشنه، سایبابونی با چند میز و صندلی
یعنی کافه یا بار یا چیزی که فرانسوی ها بهش می گن: Brasserie یعنی هم کافه، هم بار هم رستوران. اسم گذاشتن روی
مکانها خودش داستانیه، تا بیای بفهمی فرق بار با کافه با بیسترو (Bistrot، در فرهنگ لغت آمده است کافه یا رستوران کوچک و بی
ادعا!!) و براسری (Brasserie) و اسنک (Snack)
چیه، باید کلی کلاس آموزشی بگذرونی به خصوص برای آدم گیجی
مثل من که همه چیز رو با همه چیز اشتباه می گیرم و حتی اگه ده بار بهم توضیح بدن
که کافه با بیسترو فرق می کنه باز ممکنه اشتباهی برم مثلاً بار بعد یه دفعه یکی
بهم بگه: هی جک!! اشتباه نیومدی؟؟ اون پرچم رنگین کمان رو دم در دیدی؟ این علامت
همجنس بازهاس!!! دقت کن!!!
وقتی هوا خوب باشه و خیلی سرد نباشه، قدم زدن و شبگردی در
بروکسل رو دوست دارم، منطقه ی بروکسل 1000 یا همون هسته ی قدیمی شهر، خیلی درهم
پیچیده است و هرچقدر هم که توش وول بخوری باز چیزهایی هست برای کشف و شهود. در
زمان های قدیم دورتا دور این منطقه ی بروکسل 1000 برج و بارو بوده (که امروز بهش
می گن حصار دوم، بروکسل یک حصار اول هم داره) و پر از دروازه های مختلف که امروز
اسم محله ها هستند مثلاً دروازه ی نامور (Namur،
شهری در یک ساعتی بروکسل)، دروازه ی هال (Hal،
شهری در بخش هلندی زبان بلژیک) و ... و از هر کدوم از این دروازه ها یه جاده هست
به سمت شهر مربوطه که بهش می گن شوسه: شوسه دو لوون (Louvain، شهری در نزدیکی بروکسل)، شوسه دو
واترلو (Waterloo)
و ....بروکسل هفت دروازه در حصار دوم و هفت دروازه در حصار اول داره: دروازه ی
نوار (Noire)، دروازه ی سنت کاترین و ....بخش
خیلی کوچیکی از حصار قدیمی شهر هنوز باقی مونده.
برگردم به چیزی که داشتم می گفتم (جهت
اظهار فضل: ضرب المثل فرانسوی می گه: برگردیم سر گوسفندامون!!!)... برای من زندگی
کردن در شهری با حدود 1 میلیون و دویست هزار نفر جمعیت بدون این که احساس کسالت
کنم کمی شگفت انگیزه...همیشه فکر می کردم اگه برم یه شهر کوچیک تر، آروم تر، معقول
تر (!!!!) مدت زیادی دوام نمی آرم، اما حالا یه پرانتز دیگه باز کنم و بگم از
شگفتی های زندگی اینه که آدم خیلی راحت عوض می شه: چند روز پیش رفتم پاریس (پاغی!!!)،
پاریس از تهران خیلی کوچیک تره، اما شهر خیلی شلوغیه و آروم و قرار در پاریس نیست،
همیشه هر ساعتی از شبانه روز ترافیک هست، آدم هست، مترو شلوغه و خلاصه جاهایی هست
که جای سوزن انداختن نیست (تو بروکسل هرچقدر دلت بخواد می تونی سوزن بندازی جا هست
و کسی کاریت نداره!!!)، پاریس شهر زیباییه، پر شکوه، پر جلال و جبروت، من یه روز
کامل رو مشغول توریست بازی بودم و تقریبا خیلی از جاهای مهم شهر رو دیدم و تمام
مدت فکم تا کف پام افتاده بود از این همه جلال و شکوه و زیبایی، اما بعد از دو روز
وقتی رسیدم بروکسل گفتم: آخیششششش!!! برگشتم، حالا احساس آرامش می کنم!!!
اینجوریاس که آدم تغییر می کنه و حتی اگه سی سال توی جهنم تهران زندگی کرده باشی و
عادت کرده باشی می تونی در عرض کمتر از دوماه تغییر کنی و به ریتم نسبتا کند زندگی
تو یه شهر آروم و کم جمعیت عادت کنی، اونقدر که دیگه نتونی بری یه جای شلوغ...
مثل اکثر شهرهای بزرگ اروپا، بروکسل
هم سیستم حمل و نقل عمومی خیلی خوبی داره: 4 خط مترو، 18 خط تراموا و 50 خط
اتوبوس، به اضافه این که روزهای جمعه، شنبه و یک شنبه از 12 شب به بعد تا 3. صبح
11 خط اتوبوس شبانه (Noctis)
هست برای اونهایی که احیاناً رفتن دعای کمیل و دیر برمی گردن...(تو بروکسل به همه
جور سلیقه ای اهمیت می دن!!!). غیر از این اگه احیانا یه شب دیر تر از ساعت 3
بخوای برگردی خونه، می تونی پیاده بری چون هرجا باشی فوقش بعد از یک ساعت و نیم پیاده
روی در خیابونهای زیبا و اروم شهر به خونه می رسی...تا یادم نرفته بگم که حمل و
نقل عمومی اینجا نسبتاً گرونه، البته راههای زیادی هست که کمتر برات تموم بشه ولی کلاً
اگر سوار اتوبوس یا تراموا بشی و بخوای از راننده بلیت بخری، باید 2.50 یورو بدی و
بلیتی که می خری برای 1 ساعت معتبره، می تونی 2 یورو بدی و از دستگاه بخری، می
تونی 13 یورو بدی و 10 تا بلیت بخری، می تونی کارت هم بخری و برای 10 تا بلیت
11.80 یورو بدی حتی می تونی 46 یورو مرحمت کنی و اشتراک یه ماهه بخری و یا 400 و
خورده ای بدی و اشتراک یک ساله بخری. اگه دانشجو باشی کلی تخفیف داری ولی یه مشکل
کوچیک برای افرادی مثل من هست اون هم اینه که هرگونه تخفیف دانشجویی فقط برای
افراد زیر 26 سال معتبره!!!!
یه چیزی که هنوز بهش عادت نکردم اینه
که اینجا همه ی سوپرمارکتها و اکثر مغازه ها ساعت 7 یا 8 می بندن...اِاِ یعنی چی؟؟
تو تهران ما ساعت هشت تازه تصمیم می گیریم بیایم بیرون بریم تو ترافیک خوش
بگذرونیم!!....این یعنی این که اگر بخوای بعد از ساعت 8 چیزی بخری باید بری بعضی
مغازه ها و سوپرمارکت های خاص که بازن و خیلی با ادب و نزاکت حدود 30 تا 50 درصد
بیشتر باید بسلفی!!! ای دنیای کثیف سرمایه داری !!
یه چیز دیگه که اینجا دارم بهش عادت
می کنم رد شدن از خیابونه...وقتی می خوام از خیابون رد شم کلی انرژی مصرف می کنم
منتظر چراغ می شم، حواسم هست کجا خط عابر پیاده است و خلاصه خیلی با حوصله و آروم،
( پاریس مثل تهران بود هیچ کس به چراغ کاری نداشت!!! در هر صورت حق با عابر پیاده
است حتی اگر دلش بخواد وسط بزرگراه لزگی، باباکرم یا تانگو یا سالسا یا سامبا
برقصه!!! (تازه فهمیدم که همه ی اینها باهم فرق دارن!!!!!)).
کمی هم از دانشگاه: دانشگاه ULB (Université Libre de Bruxelles) دانشگاه آزاد
بروکسل (اسم کاملش هست: دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروکسل!!!) معروف ترین دانشگاه
بروکسله و منطقه نسبتاً بزرگی رو در اختیار داره. به طور کلی دانشگاه شامل سه
کامپوس (Campus) یا اگه درست
بگم پردیس (بالاخره این پردیس یعنی چی؟) می شه: Solbosch، Plaine و Erasme. دانشگاه در سال 1834 تأسیس شده.
تقریبا تمام رشته های مهم در ULB تدریس می شن. رشته ی ما در
دانشکده ی فلسفه و ادبیات، دپارتمان علوم اطلاعات و ارتباطات، رشته ی هنرهای
نمایشی تدریس می شه. دانشگاه در جنوب شرقی شهر و در یکی از محلات گرون قیمت و
پولدار قرار داره درست کنار جنگل کامبر که یکی از مهمترین فضاهای سبز شهر حساب می
شه. یه خیابون اصلی (ماشین رو نیست) از وسط دانشگاه رد می شه و ساختمونها در دو
طرف اون قرار دارن. جذاب ترین بخش دانشگاه برای من کتابخونه ی بزرگ علوم انسانیه
که همه چیز توش پیدا می شه. حتی اگه دانشجو نباشی می تونی خیلی راحت وارد شی، هفت
طبقه کتابخونه در اختیارته و می تونی بری سر قفسه ها و هرچی خواستی برداری و
مطالعه کنی، فقط اگه بخوای امانت بگیری باید دانشجو باشی. دانشگاه پراز مکانها و
جاهای خوب برای نشستن، حرف زدن، خوردن، و گپ زدنه، دو رستوران بزرگ با قیمتهای
نسبتاً مناسب، یه کافه، سه تا ساندوچ فروشی و اسنک و ....در و دیوار دانشگاه هم پر
از اعلان و آگهی برای فعالیتهای مختلفه. یکی از مسخره ترین چیزهایی که دیدم اینکه
که یه گروهی هست که از بچه های تازه وارد تشکیل شده، چیزی شبیه یه رسم و رسوم و
آداب من درآوردی و خنده دار هست برای این که بچه های جدید به محیط دانشگاه عادت
کنن و خلاصه این که جزو دانشجوها و داخل آدم حساب بشن، اینها لباسهای قرمز می پوشن
با کلاه بوقی و خودشون رو گریم می کنن و در هر فرصتی وسط دانشگاه راه می رن و سرود
می خونن و مسخره بازی درمی آرن، گاهی هم اگه نصفه شب بری می بینی که دارن وسط
دانشگاه دیوونه بازی درمی آرن. یکی از بچه ها دیده بود که نصفه شب وسط دانشگاه لخت
مادرزاد شدن و دارن آواز می خونن!!!!! خلاصه اینجوریاس....
جهت اطلاع اینجا وضعیت سیستم اداری از
سوره و تربیت مدرس هم بدتره، به خصوص برای ما دانشجوهای اراسموس موندوس که همیشه و
در تمام برنامه ها جزء استثناها هستیم. عرض شود که خانم محترمی که مسئول امور ماست،
زایمان فرموده و بیش از چهار ماه هست که در
مرخصی زایمان به سر می برد!!!! بچه اش داره با ما همکلاس می شه ولی حضرتشان هنوز
تشریف نیاوردند!!! اینطوریاس که ما هنوز هیچ مدرکی نداریم و هنوز کاملاً ثبت نام
نکردیم!!!
با همه ی اینها محیط دانشگاه خیلی زنده و پر جنب و جوشه. بد
نیست بگم که هر سال در یکی از روزهای اول سال تحصیلی، دانشگاه یک پارتی بسیار بزرگ
برگزار می کنه که همه از همه جای شهر می آن، می رقصن، آبجو می خورن، کنار خیابون
می شاشن و برمی گردن خونه هاشون!!!!!! این عادت شاشیدن کنار خیابون واقعا تهوع
آوره. روزهای اول رفته بودم شهر، یه باغچه ای دیدم که تابلو زده بود: «شاشیدن
ممنوع!» گفتم شاید منظورش اینه که سگهاتون رو نیارین اینجا بشاشن، بعد فهمیدم نه
بابا! می بینید؟ اینه ها این تمدن کثیف غرب که می گن همینه!!! گفتم سگ، یادم نره
بگم اینجا شهر سگهاست، از هر نژاد و شکلی و اصلا در جاهای مختلف شهر مکانهای عمومی
برای قضای حاجت این حیوانات باکلاس تعبیه شده می باشند!!! این مکانها رایگان می
باشند ولی اگر خدایی نکرده آدم تندش بگیره و بخواد قضای حاجت کنه، پیدا کردن یه
جای مفتی کار حضرت فیله...
برای من و فکر کنم برای ایرانی ها، بروکسل شهر گرونیه، و
گرون تر به نظر میاد چون هر دفعه که چیزی می خری، ناخودآگاه به تومن تبدیل می کنی
و کله ات داغ می شه، می گی آخه چرا؟؟؟ لامصب یه غذای معمولی تو رستوران حداقل 12،
13 یورو؟؟؟؟ یه بطری آب 1.50 یورو؟؟؟؟ وقتی یه مدت زندگی می کنی می فهمی که باید
از کجا خرید کنی، مثلاً اگه آب می خوای باید همیشه یه بطری با خودت پر کنی و ببری
بیرون، یا بری یه سوپرمارکت بزرگ پیدا کنی و به جای 1.50 یورو، 0.30 بدی، خلاصه
این که گاهی احساس می کنم همه ی اینها باعث می شه مرز طبقاتی خیلی پررنگ باشه. منظورم
مرز طبقاتی بین پایین دستی ها و متوسطها با بالا دستی هاست، این همون چیزیه که تو
سالهای اخیر تو تهران هم خیلی می دیدم...فقط اینجا یه تفاوت بزرگ هست، این که اگه
تو پایین دستی باشی یا متوسط، غیر از تجملات زندگی، از هیچ چیز محروم نیستی، حتی
با حقوق بیکاری 1000 یورو راحت می تونی یه زندگی بدون دردسر داشته باشی، منظورم
این که فقیر نیستی، فقط پول دار نیستی همین.
بروکسل رو برای فضای فرهنگی و پر و جنب و جوشش دوست دارم.
اینجا برنامه های فرهنگی و هنری، مدت کوتاهی اجرا می شن، مثلا یه تئاتر 2 هفته روی
صحنه است، و شهر پر از تئاترها و سالنهای کوچیک و بزرگه، اینجوری هر وقت که نگاه
کنی یه برنامه ی تازه هست، تئاتر، کنسرت، جشن، فیلم و غیره. و یه رسم خوب اینه که
مثلاً یه گروه تئاتر، 2 هفته تو بروکسل اجرا می کنه، بعد می ره لیژ، بعد می ره
نامور، و خلاصه همه ی شهرهای فرانسه زبان و گاهی هم به بعضی از شهرهای شمال فرانسه
سر می زنه، و بعد اگه کارش خوب باشه، سال بعد دوباره میاد و برای چند روز تو
بروکسل دوباره اجرا می کنه. بلیت تئاتر و کنسرت در حالت عادی گرونه: 10 یورو، 15
یورو، 20 یورو و ... اما انواع و اقسام تخفیف هست. مثلاً تخفیف دانشجویی و تخفیف
برای دانشجوهای هنر و تخفیف برای دانشجوهای تئاتر، غیر از اینها وقتی زیر 26 سال
یا بالای 60 سال داشته باشی، همه جا تخفیف داری، وقتی بیکار باشی، تخفیف داری و
تخفیفهای خوب هم داری، مثلاً من یه کاری دیدم و به جای 20 یورو، 3 یورو دادم،
البته بستگی به سالن و ارتباط سالن با دانشگاه و ...داره ولی جالب اینه که می ری
بلیت فروشی، می گی من دانشجوی تئاتر هستم، و تموم یارو بلیت با تحفیف می ده، اصل
بر اینه که دروغ نمی گی!!!
توی این مدت من زیاد تئاتر دیدم که تقریباً همه شون کارهای
خوبی بودن. بهترینشون برای من کاری بود درباره ی کافکا به اسم: قاره ی کافکا که
البته بقیه دوستام زیاد خوششون نیومد، ولی من واقعا دوست داشتم، از معدود دفعاتی
بود که می دیدم کسی به کافکا نزدیک می شه و موفق می شه دنیای کافکا رو بازآفرینی
کنه...یکی از اتفاقات خوب اینه که ما یه درس داریم به اسم اپرا، در چارچوب این درس
سه اپرای مفتی در یکی از معروفترین سالنهای اپرای بلژیک و شاید اروپا می بینیم: Opéra de la Monnaie،
اولیش رو هفته قبل دیدم: Lulu
ساخته ی آلبان برگ، که اونجوری که فهمیدم از اپراهای مدرن و معروفه. سالن اپرای
مونه برای خودش تاریخ طولانی ای داره، اما راستش رو بگم با این که رفتن در یک سالن
با جلال و شکوه اپرا در اروپا و دیدن یه اپرای خوب که چیزی از یک تئاتر خیلی خوب
کم نداشت، با میزانسن ها، نور و بازیهای عالی، واقعا هیجان انگیزه و من در حدود 2
ساعت از 4 ساعت زمان اپرا رو مشغول سیاحت در و دیوار و سالن و به خصوص چاله ارکستر
بودم، اما با همه ی اینها اپرا دیدن کار سختیه!!!! صبور باید بود!! وارد می شی، با
لبخند بلیتت رو نشون می دی و بعد راهنمایی می شی، می دونستم که یه رختکن هست که
باید مثل آدمهای با شخصیت، بالاپوش ام رو (این کلمه بالاپوش رو از کجا درآوردم؟؟
از ترجمه های قدیمی داستایوسکی و چخوف؟؟؟) تحویل بدم و بعد وارد سالن بشم. قبل از
این که از خونه بیام بیرون به این قضیه ی بالاپوش فکر کردم و یه ژاکت باخودم
برداشتم که نه تو راهِ رفتن و نه موقع برگشتن نپوشیدمش، فقط بابت اجرای آداب و
رسوم بردم دو دستی دادم به مسئول رختکن و برگشتن هم شماره رو دادم و ازش پس
گرفتم!!!! خلاصه اپرا رفتن آدابی داره که باید تماماً اجرا بشه.
حدود یک ماه پیش یک شب یه برنامه ی
خیلی هیجان انگیز در بروکسل اجرا شد: شب سپید بروکسل (شب سپید در فرانسه یعنی شبی
که آدم بی خواب می شه). تعداد زیادی هنرمند از رشته های مختلف از جاهای مختلف دنیا
یه سری کار آماده کرده بودن و همه در طول یک شب از ساعت 7 تا 3 صبح در جاهای مختلف
منطقه مرکزی بروکسل کارشون رو آماده کرده بودن، چیزی شبیه همون نمایشگاههای هنرهای
مفهومی که یادش به خیر در موزه هنرهای معاصر برگزار می شد، با این تفاوت که اینجا
یه بخشی از شهر تبدیل شده بود به محل اجرا. کارهای خیلی مختلف از پرفورمنس بگیر تا
اینستالیشن تا ویدئو آرت، کرئوگرافی و همه چیز...یه نقشه می گرفتی دستت و راه می
افتادی همزمان به کشف و شهود در شهر و دیدن کارها. کارهای بی مزه زیاد بود، ولی
خود این که یه شب یهو شهر تبدیل بشه به مکانی برای هنر، اونهم هنری از هر نوع با
آزادی کامل، خودش تجربه ی هیجان انگیز و یگانه ای بود...کارها در جاهای مختلف اجرا
می شدن، داخل کلیساها، توی مکانهای اصلی شهر، کافه ها، موزه ها یا وسط خیابون و
خلاصه با این که اکثر کارها خیلی هیجان انگیز نبودن ولی چند تا کار خوب
دیدیم...فرض کنید همچین اتفاقی یه شب در تهران در محدوده ی خیابون ولی عصر، بلوار
کشاورز، و انقلاب بیفته (چه رؤیایی!!!)
تو این مدت کنسرت هم رفتم، همه اش مفتی (یه بار کنسرت راک
رفتم تا فرداش تپش قلب داشتم). چند شب پیش بلیت مفتی گیر اومد و رفتیم یه کنسرت
موسیقی برزیلی، خوب بود و خوشم اومد، متفاوت بود یعنی، اما یه چیزی هست که می خوام
بگم، و قبلاً هم توی فیسبوک نوشتم: اون هم درباره ی تفاوت فرهنگیه...به واسطه ی
دوست برزیلی، من با تعداد زیادی از برزیلی های اینجا آشنا شدم، که کم هم نیستن، به
واسطه ی همین دوست ما دعوت شدیم به کنسرت، چون در واقع بخش فرهنگی سفارت برزیل
برگزار کننده بود و مسئول فرهنگی سفارت به ما بلیت داد، و از همین دوست شنیدم که
این مسئول فرهنگی خیلی آدم فعال و مثبتیه و برای این که کمی درباره اش به من توضیح
بده اضافه کرد: آدم خوبیه، همجنس بازه و اینجا با شریکش زندگی می کنه!!!! همین!!!
درست تو همین لحظه هاست که به اون پرتگاه فرهنگی فکر می کنم. نمی خوام قضاوت کنم،
فقط به تفاوت فکر می کنم، همین. حالا برای من خیلی چیزها قابل هضم و پذیرفتنیه ولی
این به اون معنی نیست که به تفاوتها فکر نکنم. شاید این همون احساسی باشه که همین
دوستم داره وقتی براش توضیح می دم که تو ایران مردم چطور زندگی می کنن و چه
محدودیتهایی هست و دهنش چارتاق بازه از تعجب. و هر بار یه سؤالهایی می کنه که به
خودم می گم: نه، هنوز نفهمیده، و نخواهد فهمید !!!!
گاهی همین موقعیت رو توی کلاس زبان دارم...معمولاً بعد از
یه گزارش یا برنامه ی تلویزیونی که سر کلاس می بینیم و قراره سرش بحث کنیم، معلم و
بقیه ی بچه ها که اکثرا اروپایی هستن، همه می خوان بدونن مثلاً نظر من به عنوان یک
ایرانی درباره ی فلان پدیده چیه؟ مثلا فساد اداری در کشورهای جهان سوم!!! یا
ازدواج همجنسگرایان!!! یا چه می دونم بیکاری!!! بحران اقتصادی!!! موجودی غریبه و
جدید و کنجکاوی برانگیز از جهانی دیگر!!!
ااااووووففف.... خلاصه کردن 50 روز زندگی در یک پست وبلاگ
سخته و فکر کنم زیاد ور زدم...به هر حال سعی می کنم بیشتر بنویسم، برای خودم هم
خوبه...
امین
امین