کمی فروغ

دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ایوان می روم

انگشتانم را بر پوست کشیده ی شب می کشم

چراغ های رابطه تاریکند

چراغ های رابطه تاریکند

کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد

....

ف.فرخزاد

دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند

نشسته ام و فکر می کنم چه می شد اگر اینطور نبود و آنوقت خودم را می بینم  که در آن زمان که اینطور نبود باز هم می نشینم و با خودم می گویم چه می شد اگر اینطور نبود و  در رویای رویام می بینم که نشسته ام و  باز از خودم می پرسم چه می شد که اینطور نبود؟!

چرخه ای ابدی؟! ذهنی که آرامش نمی پذیرد؟!

دلتنگی ها می آیند و می روند. می چرخند و خاری می شوند رها در بیابان یا پری دریایی کوچکی در اعماق تاریک آبهای راکد. 

زمان به سادگی گوسفندی از برابر چشمم می گذرد و من نه آخوری دارم که سرش را به کاه گرم کنم نه حوصله ای تا برای چرا به بیابان ببرم.

افسانه

عقوبت

با ما گفته بودند:

                       « آن کلام مقدس را

                        با شما خواهیم آموخت،

                        لیکن به خاطر آن

                      عقوبتی جان فرسای را

                      تحمل می بایدتان کرد.»

عقوبت دشوار را چندان تاب آوردیم

                                                  آری

که کلام مقدسمان 

                           باری

از خاطر گریخت!

ا.شاملو